Ομερτά

Αλήθεια ποιο είναι το ενδιαφέρον του δημάρχου Γέρακα κ. Ζούτσου για την προστασία των ελεύθερων χώρων. Τι έχει κάνει μέχρι σήμερα; Διαρροές και φήμες ότι θα προστατέψει το χώρο της κεραίας είναι άνευ περιεχομένου. Στη πράξη δήμαρχε κρινόμαστε όλοι(!)

Κραυγή πίσω από τα κάγκελα της κατάληψης

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

«Μην μας κάνετε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες»

«Διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Γ' Τάξη δεν κάνει μάθημα, γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν γιατί λείπουν οι μαθητές και ίσως καταλάβουν τι ακριβώς είναι το λύκειο στην εκπαίδευσή μας»

Ηταν μια σχεδόν αστεία κατάληψη. Ή τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Δεν υπήρχε κάποιο σημαντικό γεγονός να την πυροδοτήσει. Δεν υπήρχε κύμα καταλήψεων για γενικότερα θέματα παιδείας σαν αυτά που οδήγησαν στις περυσινές καταλήψεις. Τα αιτήματα ένα ένα ξεχωριστά φαινόταν αδύναμα, αναιμικά, δευτερεύοντα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τις βρώμικες τουαλέτες ή την παντελή έλλειψη εργαστηρίων; Ποιος κοιτάει πια τα κλειδωμένα, αραχνιασμένα γυμναστήρια ή τις γυψοσανίδες που χωρίζουν τις αίθουσες; Ασε που έτσι μπορείς να παρακολουθείς δύο διαφορετικά μαθήματα την ίδια ώρα. Τα έχουμε συνηθίσει. Εχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ετσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε. Ετσι είναι το σωστό. Γιατί να διαμαρτυρηθούμε; Μήπως πρόκειται να πετύχουμε τίποτα; Μήπως οι δίπλα είναι καλύτερα για να ζηλέψουμε;

Η μίζερη καθημερινότητα ενός γκρίζου λυκείου που όλοι ξέρουν τα κακώς κείμενα και όλοι καμώνονται ότι δεν τρέχει τίποτα. Που διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Τρίτη τάξη δεν κάνει επίσης μάθημα γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, γιατί λείπουν οι μαθητές, και τότε ίσως καταλάβουν τι ακριβώς είναι σήμερα το Λύκειο στην εκπαίδευσή μας.

Και η θεατρική παράσταση καλά κρατεί.

Ο καθένας στον ρόλο του. Αυτοί να μας κοροϊδεύουν ότι αυτό είναι το σχολείο των ονείρων μας, σχολείο με Σ κεφαλαίο που θα μας δώσει όλα τα εφόδια για να βγούμε ακαδημαϊκοί πολίτες και εμείς τους κοροϊδεύουμε ότι συμμετέχουμε.

Δεν μας πολυνοιάζει κιόλας για το πρωινό σχολείο. Εχουμε πάντα το απογευματινό που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Ετσι, δεν διαμαρτυρηθήκαμε όταν είπαν ότι η κατάληψη έγινε απλά και μόνο γιατί βαριόμαστε να κάνουμε μάθημα. Εξάλλου, μπορεί να είχαν και δίκιο.

Μην περιμένετε από εμάς τις καθιερωμένες διαδικασίες, τα οργανωτικά σχήματα, την κλιμάκωση του αγώνα, τα πολύ λογικά επιχειρήματα.

Μην ξεχνάτε τους στίχους του Σαββόπουλου για τους δεκαεξάρηδες και τα λύκεια.

Είμαστε απρόβλεπτοι.

Dubito ergo sum. (Αμφιβάλλω άρα υπάρχω.)

Ναι, ήταν μια αστεία κατάληψη που πρώτα έκλεισαν οι πόρτες και μετά εκφράσαμε τα αιτήματα.

Γιατί βαριόμαστε αυτό που εσείς λέτε μάθημα. 8-2 σχολείο, 3-9 φροντιστήριο. Αυτή είναι η ζωή μας και δεν αντέχουμε άλλο.

Δεν είναι οι εξετάσεις, δεν είναι οι βαθμοί

Είναι που μας τρώτε όλη τη ζωή

Θέλουμε χρώμα στο γκρίζο, κίνηση στην ακινησία και όχι να γινόμαστε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες.

«...Από την πιο τρυφερή ηλικία οι Ελληνες φτάνουν ταχύτατα στο συμπέρασμα πως η Παιδεία είναι παιδεμός, καταπίεση, πλήξη, αφυδάτωση των ικμάδων τους... και τελειώνουν τις «σπουδές» τους χωρίς να υποψιάζονται πως η αληθινή Παιδεία είναι ηδονή, πλουτισμός, απελευθέρωση του ατόμου».

Μ. Πλωρίτης

Αν αυτά σας φαίνονται θολά, οραματικά, παραληρηματικά και ανέφικτα θυμηθείτε τα λόγια του Ε. Παπανούτσου:

Οι νέοι είναι προορισμένοι να κατακτούν, οι γέροντες να συντηρούν.

Αλλά δεν πειράζει. Μπορούμε να είμαστε και πιο ρεαλιστές. Ας κάνουμε το πρώτο, μικρό, αυτονόητο βήμα. Ας ζητήσουμε με αξιοπρέπεια αυτά που πρέπει να έχουμε και έχουν την υποχρέωση να μας παρέχουν.

Ζούμε στο 2007 σε μια χώρα που δεν έχει εμπλακεί σε πόλεμο τα τελευταία 50-60 χρόνια. Ζούμε σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απαιτούμε σχολεία αντάξια της θέσης της χώρας. Η κατάσταση με τις αυλές των σχολείων γεμάτες παραπήγματα σε στυλ προσφυγικών καταυλισμών δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, και είναι ντροπή να ξοδεύουμε ενέργειες ζητώντας να μας φέρουν και άλλα γιατί μας λείπουν αίθουσες. Εχουμε χάσει πια κάθε αίσθηση του μέτρου; Δηλαδή, είμαστε ανεδαφικοί όταν ζητάμε τις βασικές προδιαγραφές ενός σύγχρονου σχολικού κτιρίου και είστε ρεαλιστές όταν μας βάζετε να κάνουμε μάθημα στις παράγκες; Και δεν διαμαρτύρεται κανείς;

Ζούμε στην κοινωνία της «πληροφορίας» και του διαδικτύου. Η πολιτεία συνεχώς υπόσχεται την αναβάθμιση των σπουδών με τη χρήση υπολογιστών. Σε χώρες της ΕΕ ήδη υπάρχει αναλογία ενός υπολογιστή ανά μαθητή. Το σχολείο μας (τρομάρα του) συμμετέχει στο πρόγραμμα «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» που προβλέπει την προώθηση της πληροφορικής με ανάπτυξη προγραμμάτων από τους μαθητές.

Σας ενημερώνουμε λοιπόν ότι το σχολείο μας διαθέτει 6, ολογράφως έξι, υπολογιστές για τις ανάγκες των μαθητών του, εκ των οποίων λειτουργούν στοιχειωδώς οι 2, ολογράφως δύο. Και δεν ντρέπεται κανείς.

Στα βιβλία που μας δόθηκαν φέτος περιλαμβάνονται και οδηγοί για τα εργαστήρια Φυσικής - Χημείας και Τεχνολογίας. Χρήσιμο το πείραμα, απαραίτητο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αν είχαμε εργαστήρια. Αλλά δεν έχουμε. Και αυτό που ζητάμε δεν είναι ανεδαφικό, είναι υποχρέωση. Το κλειστό Γυμναστήριο του σχολείου μας είναι αυτό που λέει το όνομά του. ΚΛΕΙΣΤΟ. Ετσι είναι βρώμικο, αραχνιασμένο και χρησιμοποιείται σαν αποθηκευτικός χώρος. Αλλά δεν πειράζει. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με καλό κλίμα. Μπορούμε να αθλούμαστε στο ύπαιθρο. Αν υπήρχαν και οι μπασκέτες στη θέση τους και όχι πεταμένες κάτω! Αλήθεια, η τεράστια ρίζα που καταλαμβάνει τον χώρο του γηπέδου μπάσκετ είναι ξυλεία για τον χειμώνα; Τώρα που ακρίβυνε και το πετρέλαιο!

Τέλος, για τον κάθε δύσπιστο που αμφιβάλλει, που δεν μας πολυπιστεύει, που μας κοιτάει στραβά και λέει πως όλα αυτά είναι υπερβολές, τον καλούμε να μας επισκεφτεί και εμείς θα τον ξεναγήσουμε στο σύγχρονο σχολείο μας. Για το τέλος θα τον πάμε να δει και τις τουαλέτες του σχολείου. Για την κατάσταση που βρίσκονται. Αλλά για λίγα δευτερόλεπτα μόνον. Η παραπάνω παραμονή φέρνει αναπνευστικά προβλήματα, μια και ΒΡΩΜΑΝΕ.

Δυο λόγια για τους καθηγητές μας:

«Είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για ό,τι πράξαμε, αλλά και για ό,τι παραλείπουμε να πράξουμε».

Ε. Παπανούτσος

Ελάτε να συζητήσουμε. Ελάτε να βρούμε λύση στα κοινά προβλήματα. Ζούμε στον ίδιο χώρο. Είναι και δικά σας προβλήματα. Είμαστε στην ίδια πλευρά του φράχτη. Η λύση δεν είναι ο εισαγγελέας ούτε οι «αγανακτισμένοι» γονείς. Είναι ο διάλογος. Σας καλούμε σε κοινό αγώνα για να επιλυθούν όσα μπορούν να επιλυθούν άμεσα και να δρομολογηθούν τα άλλα.

Σας καλούμε να ενωθείτε μαζί μας κάνοντας ΑΠΕΡΓΙΑ. Εξάλλου εμείς θα φύγουμε, άλλος σε ένα, άλλος σε δύο, άλλος σε τρία χρόνια. Εσείς πώς αντέχετε τόσα χρόνια εκεί μέσα;

ΥΓ: Ευχαριστούμε τον κ. Δήμαρχο της πόλης που επισκέφτηκε το σχολείο, είδε την κατάσταση, μας έδωσε δίκιο για την κινητοποίησή μας και υποσχέθηκε λύσεις. Ηταν ο πρώτος «επίσημος» που αναγνώρισε την ανάγκη της επίλυσης αυτών των προβλημάτων. Και αφού δεσμεύτηκε μπροστά σε τόσο κόσμο, περιμένουμε να κρατήσει τον λόγο του.

Άνθρωποι απαίδευτοι και αντιπνευματικοί ορίζουν τις τύχες της αττικής γης

Σε μια ομιλία του γεμάτη πόνο για την καταστροφή που είχε ήδη συντελεστεί σε βάρος της «απαράμιλλης γης», αλλά και προφητική για το μέλλον του που είχε πια προδιαγραφεί, ο Δημήτρης Πικιώνης πριν από μισό αιώνα προειδοποιεί και σημαίνει συναγερμό σε ώτα μη ακουόντων.

(Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται τις μελλοντικές γενιές κι αυτές με την σειρά τους δεν κοιτούν πίσω )
Όταν η Ελλάδα υστέρα’ από σκληρότατους αγώνες της λευτερώθηκε από ένα επάρατο ζυγό, ήταν φυσικό να βρεθεί αποστερημένη από τις στοιχειώδεις εκείνες γνώσεις και έξεις, που ‘ναι ίδιες ενός φτασμένου πολιτισμού... Εδώ ο λόγος για τις καταστροφές που κάνει ο άνθρωπος στο φυσικό τοπίο. Ίσως φταίνε γι’ αυτό και οι αρχιτέκτονες, ντόπιοι και ξένοι, που ζούσαν τότες στην Αθήνα.
Κι όμως ακριβώς λίγο πριν την απελευθέρωση έγινε αυτό που θα σας διηγηθώ: Όταν ο Ανδρούτσος πολιορκούσε τους Τούρκους που κράταγαν την Ακρόπολη, εξαίφνης ακούστηκαν κρότοι μαρμάρων που θραύονται. Τους είχε λείψει το μολύβι κι έσπαγαν τα μάρμαρα για να εξοικονομήσουν από τους γόμφους των ενώσεων. Τους στέλνει ο Ανδρούτσος τέσσερα παλικάρια για να μάθουν ποιος ο λόγος που οι Τούρκοι τα ‘σπαζαν τα μάρμαρα. Κι όταν γύρισαν κι ανάφεραν στον αρχηγό τους την αιτία, ετούτος έστειλε στους Τούρκους μερικά τσουβάλια από βόλια. (Φυσικά, στην πράξη αυτή θα τον παρόρμησε ο γραμματικός του, ο πρώτο Έλληνας αρχαιολόγος που ξέρουμε, ο αείμνηστος Πιττάκης).
Όταν επιτέλους άρχισε να κτίζεται η νέα Πρωτεύουσα, καμία πρόνοια δεν πήραν οι αρχιτέκτονες του καιρού εκείνου, δεν λέω μόνο για να την απομακρύνουν όσο γινόταν μακρύτερα από την Ακρόπολη και τον αρχαιολογικό χώρο του αρχαίου άστεως. Αλλ’ ακόμη και τώρα –που τόσο συζητιέται το ζήτημα της αρχαιότερης συνοικίας των Αθηνών, της Πλάκας– ένας διακεκριμένος αρχαιολόγος, ο κ. Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος, μου ‘λεγε πως ο ακριβής χάρτης της αρχαίας Αθήνας δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί.
Όσο να ‘ναι, σύγχρονα με την ανίδρυση της νέας Πρωτεύουσας άρχισε και η λατομία των λόφων, εκείνης της θαυμαστής σύνταξης των λόφων που, αρχίζοντας από τα Τουρκοβούνια και περιλαμβάνοντας το Λυκαβηττό, την Ακρόπολη και τους λόφους των Μουσών, της Πνυκός και των Νυμφών, καταλήγανε ως το λόφο της Σικελίας, αποσβήνοντας ως το φαληρικό αλίπεδο.
Από τους πρώτους λόφους της ίδρυσης της Νέας Αθήνας που ελατομήθη [είναι]1 ο περίοπτος [Λυκαβηττός] και κατεστράφη το χαρακτηριστικότατο περίγραμμά του. Ήταν του λόφου το περίγραμμα (μαρτυρία Γάλλου περιηγητού) όμοιο με τους έλικες ενός δράκοντα που πορευόταν προς την Ακρόπολη, προς της θεάς του το αναφαίρετο βάθρο, Εκείνης το αναπόσπαστο σύμβολο. Και δεν απέμεινε έκτοτε από το ελικοειδές σχήμα ειμή του κυρίου όγκου το θαυμαστό σχήμα κι εκείνα τα πυραμιδοειδή, τόπων του βορρά ίδια, ξένα προς της Αττικής το πνεύμα.
Και την ίδια εποχή είναι που ελατομήθη ο αρχαιότατος λόφος των Μουσών και του Φιλοπάππου [μ’ άλλους λόγους, οι πλέον περίοπτοι λόφοι. Για να τελειώνω με τις καταστροφές των λόφων γύρω από την Ακρόπολη, πρέπει να πω ότι η πιο μεγάλη είναι η μακρύτατη και βαθύτατη λατόμηση των δυτικών υπωρειών του λόφου των Νυμφών].
Το όλον τοπίον το αθηναϊκόν ήλλαξεν όψιν. Από λοφώδες και ευκίνητον, ημβλύνθη, ισοπεδώθη από τον οδοστρωτήρα των καιρών...
Οι Πρόγονοι εκείνοι είχαν βαθιά συνείδηση του τι απαράμιλλη γη ήταν τούτη, εκείνοι είχαν κάνει το χρέος των απέναντί της. Αυτό που λέγει ο Ταγκόρ για την Ιντία, ότι δηλαδή «επλήρωσεν ευλαβείας και έρωτος την μητέρα φύσιν», αρμόζουν πλέρια για τους αρχαιότατους κατοίκους της δικιάς μας γης.
Κι όταν ο Ευριπίδης υμνεί:
Ερεχθεΐδαι το παλαιόν όλβιοι
και θεών παίδες μακάρων, ιεράς
χώρας απορθήτου τ’ άπο, φερβόμενοι
κλεινοτάταν σοφίαν, αιεί διά λαμπροτάτου
βαίνοντες αβρώς αιθέρος, ένθα ποθ’ αγνάς
εννέα Πιερίδας Μούσας λέγουσι
ξανθάν Αρμονίαν φυτεύσαι.
Τα λόγια του δείχνουν καθαρά πως η σοφία τους είναι η σοφία αυτής της ίδιας γης που κατοικούσαν. Απέραντη είν’ η αγάπη τους για τα δυο ποτάμια της γης τους, τα δυο «αγιάσματά της», όπως τα ονόμαζαν, τον Ιλισό και τον Κηφισό.
Τότες ήτανε τόποι άβατοι που κανένας δεν μπορούσε να παραβιάσει ούτε τ’ όνομά τους να το προφέρει. Εκεί ήτανε ιερά και άβατα κατώφλια ντυμένα με χαλκό που ανήκαν σε φοβερές χθόνιες θεές...
ΤΟΠΙΟ
Μ’ αυτά τα ιερά της ευσέβειας ενός πανάρχαιου λαού είναι για πάντα χαμένα, γιατί σε κανέναν καταστατικό χάρτη των Αθηνών δεν είναι καταγραμμένα, όχι μόνο για να ξέρουμε που βρίσκονται, μα για να μπορεί να γίνει η αρμόδια με τα σύγχρονα ιεραρχική σύνδεση*... Κι αυτό γιατί; Γιατί στην ιεραρχία των δημοσίων υπηρεσιών φαίνεται πως περάσανε άτομα ανιστόρητα, άνθρωποι απαίδευτοι και αντιπνευματικοί. Ως εδώ και λίγα χρόνια, η κοίτη του Ιλισού σωζότανε πολύ πέρα από το τωρινό Βυζαντινό Μουσείο. Αλλ’ η απόφαση να ρίξουν μέσα εκεί τις υπονόμους των εσήμανε την τελική καταδίκη της επιβαλλόμενης λύσης. Ο εγκιβωτισμός δεν είναι λύση, σημαίνει την παραίτηση από κάθε λύση... [Μήπως πράξαμε το καθήκον μας απέναντι στην Ελευσίνα, το ιερό της Ψυχής, που το πνίξαμε ανάμεσα σ’ ένα εργοστάσιο τσιμέντων, ένα σιδηροδρομικό σταθμό και ένα φρικτό λατομείο; Αυτή η πράξη των πραγμάτων θα φταίει και για του ευγενέστερου βουνού της Αττικής, της Πεντέλης εντός βραχυτάτου χρόνου, την σε «γη και σποδό» μεταβολή.]
[Τα μέρη του κειμένου που παρατίθενται σε αγκύλες προέρχονται από την παραβολή της αγγλικής ομιλίας με το ελληνικό πρωτότυπο χειρόγραφο.]
*Και για να εναρμονίσουμε τις σύγχρονες κατασκευές μ’ αυτά ή για να προφυλάξουμε το αρχαίο και ιερό από την [ύβρη].
(Aπό το βιβλίο «Δ. Πικιώνη: Κείμενα», Έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2000)

Τα καμένα αρέσουν σε πολλούς

Καταγγελίες και αγωνία επιστημόνων για τις οικιστικές πιέσεις στα δάση της Αττικής μετά τις πυρκαγιές Της Τανιας Γεωργιοπουλου(Καθημερινή 18-10-2007) Μεγάλες είναι οι πιέσεις από φορείς και ιδιώτες, που δέχονται τα βουνά της Αττικής ειδικά μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού που «απελευθέρωσαν» πολλά σημεία από τη δασική τους βλάστηση. Πάρνηθα - Υμηττός - Πεντέλη - Ποικίλο Oρος αντιμετωπίζονται από τους διεκδικητές ως ελεύθεροι προς αξιοποίηση χώροι, όπου μπορεί να επεκταθεί η πόλη και όχι ως πνεύμονες ανάσας αναγκαίοι για την εξαιρετικά πυκνοδομημένη πρωτεύουσα. Οι διεκδικήσεις επί των εκτάσεων των βουνών της Αττικής αλλά και προτάσεις για να σωθούν παρουσιάστηκαν χθες σε ημερίδα που οργανώθηκε από το Παναττικό Δίκτυο Κινημάτων Πόλης και Ενεργών Πολιτών, με τη συμμετοχή φορέων εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ειδικών. «Φέτος το καλοκαίρι τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα» τόνισε η κ. Ελένη Πορτάλιου, καθηγήτρια του ΕΜΠ: Καταγράφουμε απώλειες πανελλαδικά 2.691.140 στρεμμάτων από τις πυρκαγιές και ειδικότερα 1.513.550 στρέμματα δασικής γης, 1.146.490 αγροτικά στρέμματα. Μάλιστα από αυτά τα 301.320 στρέμματα ήταν ενταγμένα στο καθεστώς Natura. Η Αττική εκπέμπει SOS τόνισε χαρακτηριστικά. Την κατάσταση στα τέσσερα, πολύπαθα όπως φαίνεται βουνά που περιβάλλουν την πρωτεύουσα σκιαγράφησαν οι ομιλητές. Πάρνηθα Στην επέκταση του καζίνου που αποτελεί σοβαρή απειλή για το οικοσύστημα της Πάρνηθας επικέντρωσε την ομιλία του ο πολεοδόμος κ. Πάνος Τότσικας. Oπως εξήγησε στη «Μελέτη προστασίας ορεινού όγκου Πάρνηθας» που εκπονήθηκε τον Ιούλιο του 2003 από τον «Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου και Προστασίας Περιβάλλοντος Αθήνας» τονίζεται ότι οι κατασκευές που έχουν γίνει στην Πάρνηθα επηρεάζουν αρνητικά το οικοσύστημα του βουνού. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «μεταξύ των ασύμβατων χρήσεων περιλαμβάνονται οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, το πάρκο κεραιών, οι εγκαταστάσεις του ΟΤΕ, οι ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, οι λατομικές εργασίες, οι οργανωμένες κατασκηνώσεις καθώς και χώροι αναψυχής...» Μετά την πυρκαγιά που κατέκαψε 56.000 στρέμματα δάσους μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε την επέκταση; Πεντέλη «Ως ένα σύνολο από καμένα ή υποβαθμισμένα δάση, από οικισμούς άναρχα κτισμένους, και από κάθε είδους αυθαίρετες επεμβάσεις» περιέγραψε αυτό που συμβαίνει στην Πεντέλη ο κ. Ηλίας Αποστολίδης, δασολόγος. «Στην Πεντέλη σήμερα διεκδικούν εκτάσεις Οικοδομικοί Συνεταιρισμοί, λαμβάνουν χώρα παράνομες αγοραπωλησίες και ασκούνται πιέσεις για να εφαρμοστούν σχέδια πόλης που είναι αντισυνταγματικά σε περιοχές όπως στην Καλλιτεχνούπολη, στην Εκάλη και αλλού» τόνισε χαρακτηριστικά. Υμηττός Μοναδικό οικοσύστημα, ανάσα ζωής για το λεκανοπέδιο χαρακτήρισε τον Υμηττό η κ. Χαρά Καφαντάρη γεωλόγος και μέλος της Διαδημοτικής Συντονιστικής Επιτροπής για τη Διάσωση του Υμηττού. Oπως τόνισε ωστόσο, μόνο το 43% των εκτάσεων του ορεινού όγκου ανήκουν στο δημόσιο ενώ οι υπόλοιπες είναι αμφισβητούμενες και διεκδικούνται από ιδιώτες, οικοδομικούς συνεταιρισμούς και την εκκλησία. Παράλληλα οι δήμοι διεκδικούν εκτάσεις προκειμένου να χωροθετήσουν κοινωφελή έργα Ποικίλο Oρος «Δύο ιδρύματα της εκκλησίας η Μητρόπολη Λαμίας και η Μονή Κλειστών, ιδιώτες αλλά και δύο τουλάχιστον οικοδομικοί συνεταιρισμοί διεκδικούν εκτάσεις στο βουνό» περιέγραψε τις διεκδικήσεις επί του όρους ο κ. Κώστας Φωτεινάκης μέλος του Συντονιστικού Οικολογικών συλλόγων Δυτικής Αθήνας. «Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η έκταση ολόκληρου του ΠΟ δεν ξεπερνάει τα 28.000 στρέμματα, από τα οποία τα 20.000 στρ. ή το 65% του βουνού, το διεκδικούν η εκκλησία και το υπουργείο Εθνικής Aμυνας» πρόσθεσε χαρακτηριστικά.

το ερώτημα

Ως πότε θα κεηλαδούν τα "λαμόγια" και οι "προσκυνητές";
Τελικά "η σιωπή δεν είναι χρυσός"